Column vaan Toon: Cóncessies doon

Wae neit bereid is cóncessies te doon, wurt nooitsj eeuwigdoerend gelökkig in de leifde, zoväöl is zeker. Aangezeen ich al ein jaor of neuge ruum getrakteierd waer op muulkes van ein en dezelfde, durf ich van michzelf te zègke dat ich cóncessies naojaag, esof ze in sjtaot zeen mich te redde van de volkómme óngergank, en in zekere zin is dat ouch zo. Mer: al die tegemoetkómminge hawte èns op. D’r is eine grens aan waat ich wil doon veur d’n Angere, wiezeer ich häör ouch aanbae.

‘Zulle veer mörge nog èns nao ‘t Gaiapark gaon ?’ vroug ze op eine late vriedigaovend, en in mien bènnesjte koum ein dusdanige hyperactieve galproductie op gank dat ich ‘t saap van de laever koosj pruive. In ‘t verlede bèn ich same mit mien muulkesmesjien namelik zó dèks nao Kirkrao gereis óm bewónjerende krete oet te sjlaon bie ‘t bezichtige van allerlei behaorde mórmels, dat dat ge-aoh en ge-aah mich beheurlik de sjtraots oethóng. ‘Nae’, zag ich daoróm en versjoof e kösse op de bank, ‘dat houf waat mich betruf neit nóg eine keer. Doe zuls zeen: doe sjteis drie kwarteier bewónjerend nao eine roje panda te wènke, en ich zit op ein bank te wachte tot de welt wiejer dreet. Nei, ich gaon lever get angesj doon’.

Ze keek mich aan. Ich dach: die ouge vraete mich op, mit hoed en haor. Mesjien laote ze nog get knäökskes euver, mer veur de res waer ich gans versjlónje. D’r koum gein antjwoord. D’r bleef mich neit väöl angesj euver es de toch nao baove, wo ich op bèd vrie vlot in sjlaop veil.

Zo wie dat ummer mer weier geit, brouk ouch daonao eine nuje daag aan. ‘Gouwe mörge’, kreunde ich wie ich zoug dat mien vriendin naeve mich ein bouk lous. D’r koum weier gein antjwoord, de kawwe oorlog ging wiejer. ‘Gouwe mörge’, zag ich nóg èns. Sjtoïcijns sjloug ze ein bladzie óm. De knisperende klank van ‘t papier waar ‘t ènnigste geluud dat ze leit heure. Ich völde mien lónge en leit de lóch d’r mit eine lankgerèkde zuch oetsjtruime. Ich koosj mer ein dènk dènke: wae neit bereid is cóncessies te doon, wurt nooitsj eeuwigdoerend gelökkig in de leifde. ‘Zèk’, zag ich mit de neudige veurzichtigheid, ‘Waat tunks dich d’rvan óm vandaag bie de roje panda op bezuik te gaon ? Volges mich vindj dae ‘t fejn dat d’r emes op häöm wènk’. Dramatisch lankzaam drede ze häöre blik in mien richting. Ze leit mich in sjpanning, en ich wós dat ze dat mit opzèt deig. Boete moosj ich, boete veur mien zelfzuch.

‘Gaer’, antjwoordde ze inèns gans pópperlóstig, en de aanblik van häör sjtraolende ochtendouge maakde mee goud es besjadig waar.

Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj