Column vaan Toon: De geis oet de flesj

Zach romantisch heurde ich de raege taege de veurjaorsblaar sjlaon en verdwiene in de sjtruuk en ‘t graas. Wiedeweg wanjelde eine man, dae ich trök meinde te kènne, mer door mien verraegende brilleglazer waar hae lestig te identificeiere. ‘t Sjtök papier in mien handj waar doorweik, jeder woord vervaagde veurdat ‘t gans op papier sjtóng, en ich dach: Dit hie is waat ich veur altied en nog väöl langer wil.

Dit, dat waar ‘t sjrieve, waovan ich d’r pès ein aantal jaor geleeë ein utesj romantisch beeld op nao heil. Hie, dat waar op ein benkske op de Zittesje Kolleberg, ein bakermat van besjötting, wo de weurd mien pen oetvloge, wie de geis oet de flesj, klaor veur de sjtart. Eine tied lank koosj ich nirges baeter sjrieve es dao, op ‘t benkske veur ein van de religieuze mirakels die d’r te bezichtige zeen. De relatieve rös die dao de baas waar ordende mien gedachte en maakde d’r, zo leek ‘t, zónger mien eige tösjekoms, verhaole van. Ich zaot op de benkskes bie de voutvel, wo ‘t ènj van Jezus zien laeve in versjillende hoofsjtökker aafgebeeld woort. Aaf en toe keek ich op en dan zoug ich häöm lieje. Waat mót ‘t heerlik zeen te geluive, sjoot mich èns te bènne, ein gedachte die mich verwónjerde. Trök kènne valle op ein opperweze in tieje van dwaling en vraogteikes, waat moosj dat heerlik zeen.

Op einen daag lökde dat sjrieve neit mee. ‘t Waar zomer gewore. Ummer mee woort de berg beklómme door fanatiekelinge, te vout of op de fits, die mich mit gouwe zin begroetde, terwiel ich op ‘t benkske zout. ‘t Allein zeen, dat ich neudig haw óm get op papier te zètte, woort roew versjteurd door goudwillende luuj. Ich koosj neit angesj dan mien sjrieverieje te verplaatsje nao mien eige huske, wo door ummer óm aete sjrevende katte en ein vriendin, die van helop zèngend de wesj ophange, opvawwe, sjtöfzuige, dweile en kaoke häör hobby haw gemaak, min sjpraoke waar van betrekkelikke rös. Veurdat ich mich in daen hectik begouf, sjtóng mich nog ein dènk te doon.

Zónger sjriefsjpölle beklóm ich de berg, en wie ich mich ónbesjpied waande sjtóng ich veur de zösde voutval, wo Jezus aan ‘t kruuts sjturf. ”t Geit dich goud’, zag ich taege ‘t gezich dat oetsjtraolde ‘Ich bèn kapot’, mer daonaeve ouch ein berösting in ‘t laeve wo me sjaloes op zou kènne zeen. Óndanks dae däörekrans en zien beteikenis, óndanks de toekoms, óndanks alles.

‘Ich gaon dich misse’, zag ich ouch nog, en tot miene sjrik vuilde ich urges dat ich ‘t meinde.

Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj