Column van Toon: Plekherineringe

Ómdat de daag veurbie bleve vleige esof veer ze neit zelf belaefde en veer d’r dus gein herinneringe aan euverheile, besjlote Lisa en ich, in ‘t tiedperk dat nog neit op jedere mobiele telefoon eine 693-megapixelcamera versjtaoke zaot, tot de aansjaf van eine digitale camera. ‘t Waar eine sjone, veurzichtige veurjaorsdaag: de zón sjeen pril door de nog vrie kaal buim, en mien vriendin en ich vónje ‘t ein goud plan nao de Zittesje Schwienswei te gaon, óm dao de eesjte foto’s mit óze nuje zuiteherinneringsmaeker te sjeite.

Ofsjoon ‘t grootste gedeilte van de weijegróndj nog hel en kawd waar van ‘t veurbiegegange gevreur, vónje veer ein plaetsjke dat door de zón veurverwermd waar. Veurzichtig zónke veer neier en zónger weurd  sjtaarde veer nao de euverdónderende natuurprach die zich veur ós oetsjpreidde.

Mien herinneringe dwaalde aaf nao vruiger, wie ich aan de handj van mien grootawwesj op dezèlfde plaatsj leip. Euveral op de Schwienswei gruide doe ‘plekbloume’, klein gekleurde bölkes, die veer plökde en op ózze jes plekde. Mit ein gewieksde aafleidingsmanoeuvre lökde ‘t mich d’r ein vlot en óngezeen op de lichgries alpinopatsj van miene opa te plekke. ‘t Waar ein van zien väöle wanjelpatsje. De lichgrieze vónj ich de sjoonste, en al helemaol noe d’r ein sjpassetig gruin bölke baovenop geplek zaot. Hae leip d’r de ganse middig mit róndj.

‘Waat dènks te ?’ vroug ich Lisa, en wie ich nao häör opkeek flisde de camera. ‘Ha’, zag ‘t, zónger dat ‘t mien antjwoord aafwachde en nao ‘t resultaat op ‘t klein sjermpke keek, ‘die is ‘leuk !’

Diezelfde vriendin grawwelde veurige waek dat ‘t sjrot, oet ein van mien la’s in de zölderkas, de sjpuigater oetleip. ‘Syrië is d’r niks bie !’, sjój ‘t, en zat mich daomit aan tot ein opruumsessie van jewelste. Kumend ging ich aan ‘t werk. Gans ónger in die la vónj ich de foto die veer dae middig op de Schwienswei hawwe gemaak. Ich zaog de glumlach óm miene móndj en wie vanzelf dach ich aan de Schwienswei op eine veurjaorsdaag, aan de helle, kawwe gróndj, aan mien sjtraolende vriendin. Aan de camera, aan de patsj en aan miene opa. Aan ziene lach, later, wie hae bie ‘t aafdoon van zien patsj ‘t gruin bölke óntdèkde. Aan later. Aan mien traone bie zien sjterfbèd.

De herinneringe bleve kómme, drónge zich zónger dat ich mich bewus daovan waar aan mich op, wie klein gruin plekbloume op ein lichgries alpinopatsj.

Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj